گزارش اختصاصی | از بادیگاردی تا دفاع از حرم اهل بیت؛ روایت شهادت شهید عبدالله باقری

به گزارش ایثارنیوز، شهید عبدالله باقری در تهران و در خانواده‌ای سرشار از ایمان و ایثار به دنیا آمد. عبدالله از همان کودکی با مفهوم فداکاری و ایستادگی آشنا شد. دوران نوجوانی‌اش با شور انقلابی و حضور در فعالیت‌های فرهنگی و جهادی همراه بود. او از همان سنین کم، علاقه‌ای ویژه به حضور در هیئت‌های مذهبی و خدمت به اهل بیت(ع) داشت. همسرش در خاطرات خود گفته است که عبدالله همیشه دغدغه دین و ولایت را داشت و در زندگی روزمره‌اش، ساده‌زیستی و توکل را سرلوحه رفتار خود می‌دانست.

پس از پایان تحصیلات، مدتی در نیروی انتظامی فعالیت کرد و روحیه منضبط و در عین حال عاطفی‌اش باعث شده بود که بین هم‌رزمانش محبوب باشد. همسر شهید نقل می‌کند که عبدالله با وجود مسئولیت‌های سنگین، همیشه پدری مهربان و همسری وفادار بود. روزهایی که خبر حضور رزمندگان ایرانی در سوریه برای دفاع از حرم حضرت زینب(س) منتشر شد، دل او بی‌قرار شد. به گفته همسرش، «مدام می‌گفت اگر ما نرویم، چه کسی باید از حرم دفاع کند؟» و همین احساس تکلیف الهی بود که او را عازم میدان نبرد کرد.

پیش از اعزام، وصیت‌نامه‌ای نوشت که در آن بر دو نکته تأکید ویژه داشت: حفظ ولایت فقیه و ادامه مسیر مقاومت. در بخشی از وصیت‌نامه آمده است: «اگر جانم در راه دفاع از حرم عمه‌ام حضرت زینب(س) فدا شود، کم است. مبادا از سختی‌ها بترسید؛ این دنیا گذراست و آنچه می‌ماند عمل صالح و دفاع از حق است.»

عبدالله باقری چندین‌بار به سوریه اعزام شد. در آخرین مأموریت خود در منطقه زینبیه، مأموریت حفاظت از حرم را بر عهده داشت. با وجود خطرات و تهدیدهای دائمی، هرگز از حضور در خط مقدم عقب‌نشینی نکرد. هم‌رزمانش نقل کرده‌اند که همیشه لبخند بر لب داشت و در هر شرایطی، یاد اهل بیت را بر زبان جاری می‌کرد. شب‌های عملیات، قرائت دعای توسل و زیارت عاشورا را ترک نمی‌کرد و می‌گفت: «شهادت را باید از خدا خواست، نه از دشمن.»

در روز ۳۰ مهرماه ۱۳۹۴، در جریان نبرد سنگین نیروهای مقاومت با تروریست‌های تکفیری در منطقه حومه دمشق، عبدالله باقری بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید. هم‌رزمانش گفته‌اند که آخرین جمله‌اش پیش از پرکشیدن، ذکر «یا زینب(س)» بود. پیکر مطهر او پس از انتقال به ایران، با شکوه خاصی در تهران تشییع و در گلزار شهدای بهشت زهرا(س) در جوار دیگر شهیدان آرام گرفت.

در وصیت‌نامه‌اش، عبدالله با لحنی ساده اما عمیق خطاب به مردم نوشته بود: «به انقلاب و رهبر عزیزمان وفادار بمانید. دنیا ارزش ناراحتی ندارد. دعا کنید خداوند ما را در زمره شهدای کربلا قرار دهد.» او در پایان وصیت‌نامه‌اش سفارش کرده بود که اگر روزی فرزندش پرسید چرا پدرش رفته، به او بگویند: «برای اینکه زینب تنها نماند.»

امروز، در سالگرد شهادتش، نام عبدالله باقری در میان عاشقان اهل بیت همچنان زنده است. او نماد نسلی است که جهاد را در زمانه غربت انتخاب کرد و نشان داد که دفاع از ارزش‌ها مرز نمی‌شناسد. یادش در دل مردم و دوستانش جاودانه مانده است؛ مردی که از کوچه‌های جنوب تهران برخاست و در حریم ملکوت به آرامش رسید.